27 februari 2014

Overmorgen zijn ze (alweer) 4 weken.

De snelheid waarmee de pups zich ontwikkelen  is nauwelijks  bij te houden. Na elke slaapsessie zijn ze alweer groter, hariger en meer uitgeschoven (snuitjes en poten). Ze hebben allemaal compacte krachtige lijfjes met zijdezachte haren. Er zijn hondjes met heel spitse koppies en ook met meer ronde koppies. Soms gaan bij een aantal de oortjes rechtop staan.  Hun schattigheidsgehalte is enorm. Bij dit nest duurde het langer om ze uit elkaar te houden maar nu ze elk hun eigen expressie krijgen kan ik ze daaraan herkennen.

Een paar dagen geleden nog bonkten ze per ongeluk tegen een nestgenootje aan. Nu gaan ze doelbewust op een broer, zus of speelgoed af. Er wordt gebeten, gegromd en uitgedaagd. Zo nu en dan hoor je een luid protest.. tja , want tandjes – die ze inmiddels hebben – worden overal op getest.

Bobbie komt dan met gezwinde spoed kijken of er ingegrepen moet worden.

De drang naar zindelijkheid is opvallend. Het plassen of poepen op de kranten gaat al heel vaak heel goed.

Deze week ontvingen wij behoorlijk wat visite. Pupjes laten zich tillen, bekussen en bekijken. Iedereen is unaniem lovend.  Little Dyson blijkt de grootste X-factor te hebben. Bobbie staat er waakzaam bij.. trouwens ik ook. Pupjes kunnen in no-time slagzij maken..(en met een salto mortale achterover vallen) daar ben je als niet-puppieouder toch ook helemaal niet op bedacht?

Ik zit te typen en overdenk of ik iets spectaculairs te melden heb.. helemaal niets... er wordt goed gegeten, er wordt diep geslapen en er wordt liefwildwoest gespeeld en netjes geplast en gepoept.

Hoe saai klinkt dat ?

Het wordt tijd dat de meute naar buiten gaat...