N-nest Week 8

Wat flarden van dag 50 en 51

Dag 53 tot en met dag 56

Al dagen ben ik niet meer toegekomen aan het plaatsen van foto's op de website. Gelukkig wel aan het maken van de foto's zelf. Ik kan iedereen verzekeren dat de pups weer mega gegroeid zijn in de afgelopen dagen. Ik hoor het al..."Wij willen  dat zien, wij willen dat zien!"

On this very moment is het dag 56... 8 weken geleden werden de 9 puppies geboren. Ik word spontaan weemoedig als ik bedenk dat het over een paar dagen alweer voorbij zal zijn.

Drie teven en 1 reu zijn al in hun nieuwe huis of onderweg daar naar toe. In het puppiepark keten momenteel dus nog 5 hondjes. Heel overzichtelijk had ik gedacht maar ik was even vergeten hoe ontzettend ondernemend, nieuwsgierig, onafhankelijk en dapper ze op deze leeftijd kunnen zijn.

Het was de afgelopen dagen erg druk met bezoek, de voorbereiding daarvoor alsook de voorbereidingen die horen bij het afscheid.

Deze week gaan wij door met 5 honden. Die hebben momenteel hun buikjes vol nadat ze eerst aan een lijntje moesten lopen. Omdat ik ietsje ongeduldig was (ja, ik wil natuurlijk eindelijk ook foto's plaatsen) ging het lekker in de contramine. Allemaal Jantjes Recalcitrantjes waarbij de een zich nog meer liet horen dan een ander. (pff)

Geregeld komt de vraag of Bobbie het merkt dat haar kleintjes weg zijn. Zo ziet het er niet naar uit. Ik merk geen verandering.  Met de pups die er nu nogzijn, speelt ze graag en ook erg leuk. Als ze niet bij haar pups is, is ze er ook niet mee bezig. Wel is al het eten voor de pups... nog steeds.

Ik gaf haar vanmorgen een stuk vlees wat zij zo weer uit haar bek liet vallen. De pups die ook buiten waren, waren er als de kippen bij.

Ze begint wel wat mager te worden. Ik kan niet voorkomen  dat ze  haar eten aan haar kinderen blijft geven. Het is ook weer niet zo erg dat ze zondag niet haalt.

Bobbie is een bijzonder lieve duidelijke speelse genereuze en vooral ook wilde mams. De kinderen schrikken zich soms rot. Ze gooien zich gelijk al op de rug als ze een van haar wilde sprintjes inzet. Kijk, met mij doen ze van alles: ze hangen in mijn haren, knagen aan mijn schoenen, springen tegen mij op en permitteren zich verder allerlei buitensporigheden. Wij mensen kunnen niet tippen aan hondse opvoeding. Ach, ik wil dat ook niet. Mij was gegeven dat ik deze 9 lieve pups 8 weken lang verschrikkelijk mocht verwennen en oneindig mocht koesteren. Hun leven lang zullen ze een stukje van mijn hart in zich dragen.....

 

Dit dagboek gaat nu sluiten. Ik heb het met heel veel plezier bijgehouden. Dank iedereen voor het lezen (en voor de aardige woorden die ik erover mocht horen).

Lieve nieuwe eigenaren..heel heel veel geluk met jullie Elli, Brownie, Neela, Nikke, Newton, Narrow, Beer, Orfeo en Quattro...

Brenda